Dumanla haberleşme, insanların uzak mesafeler arasında iletişim kurmalarına olanak sağlayan bir yöntemdir. İlk kez ne zaman keşfedildiği tam olarak bilinmemektedir ancak tarih boyunca birçok kültürde kullanıldığı bilinmektedir.
Dumanla haberleşme, özellikle Avustralya yerli halkları tarafından yaygın bir şekilde kullanılmıştır. Bu halklar, “ağaç konuşması” olarak da bilinen bu iletişim yöntemini kullanarak uzak mesafeler arasında haberleşebilirlerdi. Bunun için özel olarak hazırlanmış yüksek bir yerdeki bir ateşte yanarak duman oluştururlar ve bu dumanu belirli şekillerde kullanarak mesajlarını iletiyorlardı.
Benzer şekilde, Amerika yerli halkları da dumanla haberleşme yöntemini kullanırlardı. Bu halklar, özellikle savaş zamanlarında ve tehlikeli durumlarda dumanla haberleşme yöntemini kullanarak birbirleriyle iletişim kurarlardı.
Dumanla haberleşme yöntemi, tarih boyunca birçok kültürde kullanılmış olmasına rağmen, 18. yüzyılda Avrupa’da bilim adamları tarafından ilk kez incelenmiştir. İskoçyalı fizikçi John Robison, 1753 yılında, dumanla haberleşmenin prensiplerini ilk defa açıklamıştır.
Sonrasında, 19. yüzyılın sonlarına doğru, Amerikalı astronom Samuel Pierpont Langley, dumanla haberleşmenin daha gelişmiş bir versiyonunu icat etti. Langley, kendi tasarladığı özel bir lambayı kullanarak, ışık sinyalleri göndererek haberleşme yapılmasını sağladı.
Günümüzde, dumanla haberleşme yöntemi yerini daha modern iletişim teknolojilerine bırakmış olsa da, özellikle çeşitli kültürlerde geleneksel törenlerde ve festivallerde hala kullanılmaktadır.